Kathleen Verhelst is naast parlementslid voor Open Vld ook gedelegeerd bestuurder van Verhelst Bouwmaterialen en Logistics. Vandaag geeft de onderneemster en politica haar visie op de coronacrisis.
“Als individu, als ondernemer en politica maak ik deze coronacrisis vanop meerdere fronten mee. Ik gebruik het woord fronten omdat we op alle vlakken tegelijk een strijd leveren. Thuis, in de politiek, in het bedrijf…
In deze tijden zijn er zo veel uitdagingen waardoor ik persoonlijk een huishouden er nog eens bijnemen een grote opdracht vind zoals zovelen. De vroegere vrije tijd gaat nu naar poetsen, eten kopen en maken, maar ook gelukkig naar intenser samen leven met je gezin. Ik prijs me toch gelukkig geen les meer te moeten geven aan mijn 3 kinderen.
Als bedrijfsleider voel je de crisis heel hard. De vele onzekerheden wegen op elke firma, maar ondanks alles probeer je de economische ketting draaiend te houden. Dat vraagt veel inspanning, communicatie en solidariteit van iedereen in de onderneming.”
Ik ben dan ook blij als politica dat ik weet waarover ik praat
als ik de bezorgdheden van bedrijven aanhaal in het parlement. De vragen en
problemen waarmee mijn collega-ondernemers aankloppen, gaan vaak over zaken die
ikzelf ook elke dag ondervind. Ik probeer iedereen een waardevol antwoord te
geven, omdat ik weet hoe belangrijk dat kan zijn. Gelukkig kan ik rekenen op
een goed klankbord binnen mijn partij. Er wordt efficiënt samengewerkt om de
juiste maatregelen aan te reiken aan het crisiscentrum en de regering om het
hele land er zo snel mogelijk weer bovenop te helpen.
Nood aan duidelijkheid
De overheidsmaatregelen die genomen werden, hebben heel wat bedrijven en werknemers financieel geholpen. Een goede ondersteuning door de banken en door kredietverzekeraars is ook cruciaal naar de bedrijfswereld toe om continuïteit te borgen.
Als ondernemer pleit ik nu dat er tegen vrijdag echt werk gemaakt is van een duidelijke exit-strategie in overleg met de verschillende sectoren. Maar er is nood aan toekomstperspectief en de schade voor de mensen, de ondernemingen, de overheid en dus onze ganse maatschappij te beperken.
Met de heropening van enkele bijkomende handelszaken zijn de eerste stappen gezet. Nu wordt het hoogtijd om, vanzelfsprekend op een veilige manier, op dit elan verder te gaan. Ik ben overtuigd dat de overheid daarbij best luistert naar de oplossingen die de sectoren zelf aanreiken. Van op het terrein weten zij beter dan wie ook, wat haalbaar is voor werkgever en werknemer. We moeten beseffen dat een ondernemer steeds vooruitkijkt, en bij de verplichte sluiting onmiddellijk denkt aan hoe men veilig en volledig kan herstarten. Geleidelijk starten is immers vaak inefficiënt en onrendabel.
Als overheid moeten we het helikopter-zicht bewaren en daarbij waken dat de exit zo fair mogelijk gebeurt en er geen oneerlijke concurrentie is.
Ik zie bovendien ook veel gelijkenissen in sectoren waar dezelfde mogelijke aanpak zou kunnen.
Vanuit mijn bouwwereld zie ik meestal ruime showrooms (Keukentoonzalen, Parket-Natuursteen-tegeltoonzalen, Sanitair-toonzalen, Meubelmaatwerkbedrijven, Gordijn- behangzaken)waar men 100% veilig op afspraak kan werken (zo vermijd je wachtrijen en overbevolking, dit zijn immers ook geen impuls aankopen). Zo kunnen keuzes gemaakt worden, ateliers weer aan het werk en toch is er geen vrije ingang. Een bewijs van uur en met wie (incl telnr) ze afspraak hebben kan een eventuele vereiste zijn. Maar zo kan er al achter de schermen verder gewerkt worden.
Hetzelfde geldt voor auto showroom, meubelzaken, grote elektro-zaken….
Ook immo-kantoren kunnen ongebouwde of onbewoonde panden toch zeker op afspraak bespreken of bezoeken.
Voor handelszaken met een meer shopping gehalte hebben is een openingscriterium van aantal personen/100 m² een eerlijke oplossing. Zowel kleine als grote zaken kunnen heropenen ALS ze garanderen de veiligheidsmaatregelen te kunnen respecteren met best practices die we nu al zien van éénrichtingscircuit, beperkte shoptijd, al dan niet verplicht mondmasker ….
Zelfs restaurants zouden zich ruimer moeten kunnen organiseren op afspraak. Maar het moet ook voor hen rendabel kunnen zijn. Voor de cinema en concerten zou dit wellicht gemakkelijker kunnen.
Spitsmomenten en druk bewandelde paden en locaties zowel binnen en buiten is de grote uitdaging en moeten we zo veel mogelijk proberen te vermijden en dus helpen organiseren.
Daarom zullen dichtbevolkte vrije tijdsbestedingen wellicht het langst uitgesteld moeten worden… daar zal het verplicht dragen van mondmaskers misschien de eerste opening zijn? Ik denk dan aan:
- Concerten/festivals
- Braderieën/markten
- Particuliere Beurzen (jaarbeurzen, tuinbeurzen, …)
- Sportevenementen zoals koers, voetbal (later te starten achter gesloten deuren) ….
- Vol gepakte cafés en discotheken
- Gewoon samenscholen in winkelstraten / op het strand/ in het park/ tijdens de sport/…
Anders dan, waarom zou men niet stilaan met de fiets – dus in de buurt – kunnen gaan tennissen op een gereserveerd uur? (dat je desnoods kan aantonen). Social distance kan perfect, en vele mensen hebben nood aan wat sport – Eerst met gesloten club, maar later een open waar men bv 30 min tijd krijgt voor een consumptie met je tennispartner. Contactsporten is natuurlijk moeilijker.
Het helpt de mensen het draagbaar te maken.
Waarom kan een car-wash niet open zijn als men toch in zijn wagen blijft zitten? Men kan dit zelf en het is niet essentieel, maar het is wel economie die zijn rol heeft anders zou het niet bestaan.
Waarom kan een autokeuring niet opstarten op afspraak, ook daar blijven de mensen bij hun auto en dus op afstand. Er zullen ongekende files zijn na heropening.
Waarom kan een kapper niet terug aan het werk op afspraak, ze wassen permanent hun handen… En ook daar, welke rush zal er zijn nadien?
Waarom starten vele poetsdiensten niet op, als het veilig kan? De werknemer kan aangeven waarom hij of zij zich niet veilig zouden voelen en samen met de werkgever of klant kijken hoe het opgelost kan worden.
Vanuit elke hoek ervaar ik sinds de opgelegde lockdown burgerzin en solidariteit en dat doet deugd. Ik kan mijn ontgoocheling dan niet verbergen wanneer ik in de pers las dat vakbonden extra eisen stellen, vooraleer het werk te hervatten. Het kan echt niet de bedoeling zijn dat men profijt wil halen uit deze crisis. Werkgevers en werknemers hebben zich moeten neerleggen bij een stilstand, zo moeten we samen opgetogen zijn weer te kunnen werken. Hopen dat dit het normaal zou kunnen worden is naïef. Bijkomende eisen zoals extra verlofdagen vooraleer terug aan de slag te gaan is ongepast en ondraaglijk. In tegendeel, meer arbeidsflexibiliteit zal de sleutel zijn voor de toekomst en wie meer wil werken zou dat moeten kunnen, zonder dat de loonkosten voor de werkgever de pan uit swingen. Alleen zo zullen we onze economie snel terug leven inblazen. Ik ben dan ook gelukkig in mijn eigen bedrijf vooral mensen te zien die willen (mee)werken en zelfs trekken! Dat stemt me dan weer zeer positief. Tous ensemble!
Na de crisis
Het is duidelijk dat we de gevolgen van de crisis nog lang zullen voelen. Als politici moeten we alles inzetten om de nadelige gevolgen te beperken. We zullen een voorbeeld moeten stellen, enerzijds de economie ruimte geven om onze rol te handhaven alsook om onze welvaartmaatschappij te helpen financieren. Anderzijds een daadkrachtige en efficiëntere overheid met de schaarse middelen. Verder zullen we onze bezorgdheden ook in Europa moeten aankaarten en gesteund zien. Het probleem is internationaal en ook de oplossing is niet enkel lokaal.
Verder maakt deze crisis ook duidelijk dat we vele zaken zullen moeten herdenken, zoals bv een gelijk statuut voor werknemers, ambtenaren en zelfstandigen als eerlijk zou worden ervaren, met een toepasbaarheid van tijdelijke werkloosheid voor iedereen.
We hebben dus allen een grote verantwoordelijkheid om samen te werken aan hopelijk een mooie nieuwe toekomst, waar we samen de vele uitdagingen zullen moeten trotseren.
Ik kijk alvast graag uit na die vele challenges en stress te mogen uitrusten deze zomer bij een fris pintje met vrienden op een zomers terras!